انجمنی

بسم الله

امروز ظهر شبکه استانی فارس فیلم سینمایی را پخش نمود به عنوان « ای ایران».

شاید برای بسیاری از مردم کازرون و علی الخصوص خشت دیدن این فیلم یک خاطره را در اذهان آنان زنده می کرد. خاطره انقلاب در خشت.

روستاییان اطراف دریاچه پریشان مشاهده میکنند که از بستر دریاچه دودهایی متصاعد میشود. و این امر را به مسئولین میرسانند.

این خبر که پریشان خودسوزی آغاز کرده است به سرعت خبرگزاریهای شهرستانی و استانی و کشوری و حتی بینالمللی را به سمت خود میکشاند. با اعلام این خبر از سوی صدا و سیما و سایر خبرگزاریها اطراف پریشان پس مدتها مملو از جمعیت میگردد که آمدهاند تا ببیند چه خبر است.

در همان روزها خبرنگار ما هم به سوی پریشان رفت.

مردمی که آمده بودند تا جسم بیجان پریشان را ببیند. اول گمان کردم حالا چقدر نارحتند. یا آمدهاند تا یک حادثه کم نظیر را از نزدیک ببیند. اما در مدت کمی متوجه شدم که نه آمدهاند تا حلوای پریشان را بخورند و بروند و دریغ از یک فاتحه که نثارش کنند. خانوادههایی که آمده بودند و در کنار پریشانی که خود از درون میسوزد، آتش برپا کردهاند. بگو بخندها براه است. و دریغ از یک نفر که حتی آهی بکشد از این خشکی پریشان.

خیلی طول نکشید که خبری دیگر منتشر شد. آتش سوزی در پریشان این بار عمدی. آری همین خانوادههایی که بر پیکر بی جان پریشان ما هر روز میروند و گاه به پایکوبی میپردازند آتشی را افروختند و وقتی دیدند که آتش بر نیزارهای خشکیده پریشان افتاد و گسترش یافت به سرعت محل را ترک کردند. هرچند به همت نیروهای محیط زیست به سرعت خاموش شد.

این امر باعث شد تا نیروهای آتشنشانی نیز در محل حضوری دائم پیدا کنند.

اما...

اما جای بسی تاسف است.

و سکوت.